Do córeczki

W czasie, gdy się kładnie zmrok bezgłowy
Na nierówny siwych dachów zwój,
Czekam, kiedy zwrócisz się ze szkoły
I przyniesiesz w dar mi uśmiech swój.

Wtedy biegnę na wezwanie wróżki,
Nie zważając, że jest czasu brak.
Kawał dnia dalszego leci z dróżki
Mimo smutku jako dziwny ptak.

W porę lekcji nudnych na swą drogę
Patrzę z bólem na ten obraz twój.
Chce mi się wypędzić z serca trwogę,
Odzyskawszy spokój – pójść nad zdrój.

Jakże chce mi się tam biec, o Panie Boże!
Serce kłuje os upiorczy rój.
Jedno wiem, że jest mi jak najdrożej
W całej duszy mej ten głosek twój.

Płaczę więc, rumieniąc się z przestrachu
I na całym ciele z lęku drżę,
Nibym spod innego dachu
Przyjaciółkę miał w ostatniej grze.

ТОСКА

                 Дочери

В час, когда ложится мрак бесполый
На седые кровли серых крыш,
Жду, когда вернешься ты из школы
И меня улыбкой наградишь.

Я тогда бегу по зову феи
И мне времени совсем уже не жаль,
День оставшийся становится милее,
Несмотря на кроткую печаль.

А когда ты делаешь уроки,
Я смотрю в тоске на образ твой,
И стремлюсь отбиться от тревоги
И вернуть утраченный покой.

И хочу бежать от этого, о Боже!
Только в сердце рвутся упыри.
Только я не знаю, от чего же
Голос твой – он весь во мне – внутри.

Плачу я, краснея от испуга,
И вся плоть от ужаса дрожит,
Будто ты — души моей подруга,
А не дочь, что боль моя и стыд.