do Beaty

Zakochałem się niby ten anioł serdeczny
I zdawało się sercu, żeś jest moim bogiem.
I nad życie ten obraz stanął, najwieczny,
Pod grającym jak tęcza szcześliwym mym okiem.

Alem wszech słów nie znalazł wspaniałym uciechom
I tych pieszczot nadludzkich było mi mało,
I nad niebom był rad, żeś darzyła usmiechem,
I nad ziemię kochałem niebiańskie twe ciało.

Wtedy wszędzie nad sny panowały chimery
I zdawało się wtedy, że niebo jest blisko.
Więc krzyczałem do nieba: „Do jasnej cholery!
Bo i kocham cię, moja bogini, nad wszystko!”

ЛЮБОВЬ ПРЕВЫШЕ ВСЕГО

                         к Беате

Я влюблен был в твой образ как ангел сердечный,
Ведь для сердца поэта казалась ты богом,
И твой лик – как икона, как памятник вечный
Под играющим радугой радостным оком.

Но всех слов не нашел я прекрасным утехам
И тех ласк неземных всё ж мне было так мало,
И сверх неба был рад, что дарила ты смехом,
И сверх мира любил плоть твою от начала.

И повсюду царили над снами химеры
И казалось тогда, что богиня ты мира.
И кричал в твое небо: „До ясной холеры!
И люблю же тебя сверх всего как кумира!„