Zawczasu wiłeś lwom przykrości,
Boś często w drodze im zachodził, -
Rzucając w nogi białe kości,
Zawczasu serca ich łagodził.

I dam zawczasu tyś na tańca
Zapraszał, lgnąc do ich gatunku,
Zawczasu chwytał tego krańca,
Co dawał radość ci ratunku.

I wszystko się zawczasu tobie
Wciąż udawało tak odrazu,
I napełniałeś usta kobiet
Szampanem, by je wziąć zawczasu.