|
(tłumaczenie
z rosyjskiego)
Jak woda światowego wszechpotopu
Zwrociła
się na krańcy brzegów swych,
Spod piany schodzącego już
potoku
Do lądu Miłość wyszła jako mnich,
I
rozpłyneła się w powietrzu z tego kroku,
A krok ten w okres sto
tysięcy lich...
I dziwakowie – jeszcze tacy są –
Wdychają
piersią z mieszaniną tą,
Ani nagrody nie chcą, ani kary, –
I,
myśląc, że ich oddech niby co,
W takt podpadają w ten że czas
na zło
Takiegoż nierownego tchu koszary.
Zakochanym
pościelę gładź pól –
Niech śpiewają na jawie i w
snach!..
Wciąż oddycham, więc kocham przez ból!
Kocham
ciągle, więc żyje przez strach!
Lecz dużo będzie tych
wędrówek i tułaczek:
Miłosny Kraj jest wielkim krajem snów!
Ze
swych rycerzy – do prób cięzkich znaczy –
Wciąż srożej
będzie pytać znów i znów:
Zażąda rozłąk i odstępów
raczej,
Pozbawi też spokoju, słów i snów...
Lecz tych
szaleńców też nie zwrócić wstecz –
Już w zgodzie są
zapłacić za tę rzecz
Za wszelką cenę – ryzykować życiem,
–
Żeby oszczędzić od zerwania nici,
Cudownej niewidocznej
nici wręcz,
Co między nimi przeciągnięto
byciem.
Zakochanym pościelę gładź pól –
Niech
śpiewają na jawie i w snach!..
Wciąz oddycham, więc kocham
przez ból!
Kocham ciągle, więc żyję przez strach!
Lecz
welu zakrztusiwszych się miłością
Nie sięgnąć krzykiem –
jak nie wołaj ich, –
Ich liczy fama z pustosłowną
kością,
Lecz ich rachunek zamieszany jest na krwi.
A my
stawiamy świecy jegomościom
Zgubionych od miłosnej wielkiej
gry.
I duszom ich się daje w kwiatach brnąć,
I głosom
ich się daje zlać się, wspiąć.
I wieczność w jednym tchu
jest zawsze wsparta,
Dla spotkań się z westchnieniem w ręce
wziąć –
Na kruchych mostach i odcinkach łącz,
Na wąskich
skrzyżowaniach tego świata.
Tych wybranych oszołamiał
świezy wiatr,
Walił z nóg i z martwych wskrzeszał znów,
–
Przeto że, gdyż nie miał kochać świat –
Więc nie
żył i nie miał tchu dla snów.
|